Powstanie Państwa Polskiego.

Łysy

Najprawdopodobniej tereny należące później do państwa polskiego zajmowali Słowanie, tak naprawdę nie wiadomo skąd się wzięli, czy zamieszkiwali te tereny od zawsze czy przybyli wraz z wędrówkami ludów. O plemionach słowiańskich mamy niewiele informacji, wspomina o nich między innymi Jordanes, gocki historyk z VI wieku, pisze on o Wenedach żyjących nad Wisłą, prawdopodobnie ich odłamem byli Słowianie. W połowie IX wieku powstał „Opis grodów i terytoriów północnej strony Dunaju”, nazwany popularnie geografem Bawarskim. Jest to spis zawierający 53 nomenklatury plemienne wraz z wyszczególnieniem liczby grodów należących do każdego plemienia. Cały spis składa się z dwóch części. W pierwszej zapisano nazwy 13 plemion słowiańskich, w drugiej części pojawiają się nazwy plemion, których siedziby znajdowały się prawdopodobnie na terenie późniejszej polski.
Na Pomorzu Pyrzyczanie i Wolinianie, na Śląsku Ślężanie, Dziadoszanie, Opolanie i Gołęszyci. Z okolicami jeziora Gopło łączy się plemię Goplan, oprócz tych plemion istnieli także, Lędzianie, Wiślanie i Polanie. Nazwy plemienne występują także w dokumentach dla biskupstwa praskiego wystawionego przez cesarza Henryka IV w 1086, w „Dziejach Saskich” Widukinda.
Wiślanie najprawdopodobniej zajmowali tereny w pobliżu obecnego Krakowa. Książe Wiślan wzorem innych władców plemiennych urządzał łupieskie wyprawy na Wielkie Morawy. Po upadku tego państwa dostali się pod panowanie książąt czeskich (Przemyślidów).
Początki chrześcijaństwa w państwie Wiślan łączą się z działalnością misyjną Konstantyna (Cyryla) i Metodego. Głosili oni słowo boże w miejscowym języku, co wywołało sprzeciw niemieckich duchownych. Metody został uwięziony. Następca metodego biskup Gorazd został wypędzony z kraju Wielkomorawskiego, stało się to za sprawą księcia Świętopełka.
Polanie zajmowali terytoria okolicach dzisiejszego Gniezna, podjęli ekspansję terytorialną i skierowali ją najpierw przeciw najbliższym sąsiadom. Początkowo zajęli obszary w południowej i zachodniej Wielkopolsce, następnie Mazowsza. Na podbitych terenach niszczyli lokalną arystokrację plemienną oraz niewielkie grody, budowali własne, o wiele potężniejsze, i osadzali w nich stałe załogi zbrojne. Podbitym osadom narzucali stałe świadczenia, które ściągali wojowie żyjący w grodach.
Państwo Gnieźnieńskie powstało w dość krótkim czasie, wszystko wskazuje na to, że jego budowniczymi byli członkowie rodu, który w czasach nowożytnych zaczęto nazywać Piastami. O ich początku wiemy tylko z przekazu Anonima zwanego Galem. Według niego pierwszym przedstawicielem rodu był Siemowit, syn ubogiego oracza, po nim władzę w państwie sprawował Leszek, następcą jego był Ziemomysł, ojciec Mieszka. Grupa rządząca w państwie Polan skupiała się wokół księcia. Dostojnicy najczęściej nie tylko dowodzili oddziałami drużynników, ale i zarządzali gospodarką grodową oraz nadzorowali ściąganie świadczeń od ludności ze związków opolnych. Monarchia przybierała, zatem charakter militarno-patrymonialny.
Pierwsze pisane informacje o Mieszku I zawdzięczamy żydowskiemu podróżnikowi i kupcowi Ibrahimowi ibn Jakubowi. Władca miał panować na rozległym obszarze posiadać dobrze zorganizowaną siłę zbrojną i prowadzić wojny z Wieletami.
Mieszko I, aby jego państwo nie uległo przymusowej chrystianizacji, zawarł prawdopodobnie układ z niemieckimi margrabiami, uznającym tym samym zwierzchnictwo cesarza, oraz obowiązek płacenia trybutu z przygranicznych ziem. Aby jednak za bardzo nie uzależnić się od cesarstwa, zawarł przymierze z Czechami. Układ ten- zgodnie z ówczesnymi zwyczajami- został przypieczętowany zawarciem małżeństwa Mieszka z córką czeskiego księcia Bolesława Srogiego- Dobrawą. Mieszko musiał również przyjąć chrzest. Nastąpiło to w roku 966, za pośrednictwem czeskim. Miejsce ceremonii nie jest znane. Pierwsze biskupstwo misyjne utworzono w Poznaniu w 968 roku, gdzie urzędować zaczął biskup Jordan. Pierwsi duchowni byli cudzoziemcami, całkowicie zależnymi od władzcy.
Przyjęciu chrześcijaństwa przez księcia gnieźnieńskiego wiele uwagi poświęcili kronikarz Thietmar oraz Gall Anonim.
Przeciw Ottonowi II utworzyła się opozycja, do której należał między innymi Mieszko I, a przewodził mu Książe bawarski Henryk zwany Kłótnikiem, spisek zakończył się niepowodzeniem, Otton II zdołał opanować sytuację, po czym najechał Czechy i zmusić do uległości Księcia Bolesława II. Stanowisku Mieszka w stosunku do tych wydarzeń nie jest jasne.
Po śmierci swojej żony, Dobrawy, poślubił Odę, córkę margrabiego Teodoryka, stojącego na czele marchii północnej, przez to podniósł swoje znaczenie i dodał sobie prestiżu. Z kolejnym cesarzem Ottonem III władca gnieźnieński współpracował i podjął akcję przeciwko Czechom. Mieszko I zmarł 25 maja 992 roku. Pozostawił po sobie akt zwany Dagome iudex, nadał on stolicy apostolskiej pewne terytorium swojego państwa. W dokumencie znajduje się także opis terytoriów należących do państwa Mieszka. Dagome iudex nie jest do końca poznane i kryje wiele tajemnic gdyż brak nam źródeł.

Macie i cieszcie się Wesoly

LONTek

niby sie ciesze ale...
1. Ciut za dlugo..
2. ksiazke piszesz o tym? Wesoly

wstrzasniety

3. Oda i tak byla ździrą